Dat Magnificat was voor mij de eerste keer dat ik kerkmuziek van Vivaldi speelde. Het is uitgesproken Vivaldi; theatraal, soms dramatisch – in de langzame delen – en vaak toch ook wel oppervlakkig. In een van de langzame delen zaten wel heel bijzondere harmonische wendingen. Dat vond ik dan wel weer leuk. Dan de cantate die geen cantate van Bach was. Tijdens de nummering was het dus wel een vermeende Bach-cantate en ondertussen weet men dat dat niet zo is. Nou, daar hoef je geen musicoloog voor te zijn want het kwaliteitsverschil was toch wel opmerkelijk. Ik bedoel dan het kwaliteitsverschil tussen dit werk en een gemiddelde cantate van Bach. Tussen deze werken door klonk Bach’s orgelbewerking van zo’n dubbelconcert van Vivaldi… Al met al dus drie keer geen Bach. Daar kom je natuurlijk overheen, maar ik denk toch dat dat de reden is dat het een wat flets concert was. Bij een echte Bachcantate blijk ik toch haast altijd achter met de vraag: ‘hoe heeft-ie dat toch weer geflikt…’
Culturele observaties 